Een beeldend kunstenaar is iemand die een teruggetrokken bestaan leidt, dacht en hoopte ik. Een kluizenaar in een houten huisje midden in het bos. Ze tovert mooie prenten op smetteloos papier. In alle rust aan het werk, tijd en ruimte genoeg. Af en toe komt Roodkapje een mandje met broodjes en een thermosfles koffie brengen. En de wolf uit hetzelfde sprookje is, wat mij betreft, ook welkom. Vanuit de natuur creëren dat leek me een mooi perspectief.

Niets blijkt minder waar nadat ik de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag heb afgerond. Het is druk met contacten leggen. Een atelier vinden valt niet mee in de Randstad. Waar wil ik mijn werk exposeren? Voor welke wedstrijden zal ik me inschrijven? Mijn inspiratie blijkt niet alleen uit de natuur maar juist ook uit grote steden te komen. Op reis dus naar Berlijn, Caïro, Rome en zeker ook naar Rotterdam. Balloteren bij galeries die vooral in de grote steden zijn te vinden. Hoe zal ik me presenteren in de buitenwereld?

Nu ik meer ervaring heb en beter weet wat ik wil, gaat het er toch op lijken. Een licht atelier in Zoetermeer waar ik iedere dag ongestoord kan experimenteren en ‘knoeien’ met materiaal. Waar mensen langs komen die me inspireren en soms nemen ze inderdaad koffie en lekkers mee. En steeds vaker ga ik naar Italië om in alle rust op een prachtig landgoed te werken. Naast het werken met papier, maak ik met veel plezier digitale tekeningen met software die er niet voor bedoeld is zodat het toeval ook hier een rol speelt. En daardoor ben ik weer op het spoor van illustreren gekomen, een diepgewortelde wens.